یه حالت خاص دیگه از روزمرگی:)

رفتم رستوران که غذا بگیرم . 

سفارش که دادم باید منتظر میشدم که شمارمو اعلام کنه!!

خیلیم شلوغ بود :)

نشسته بودم رو صندلیای داخلِ فروشگاه  که کتابمو دراوردم ، اونجا بود که مارتی می خواست خودکشی کنه، فکرشو بکنین مارتی فقط ١٤ سالشه و درحال جنگ با خودشه!!!!

جذاب ترین و دلهره اور ترین قسمت داستان همین جا بود اونجایی که بین دنیا و مرگ گیر می کنه:))

شماره من ٣٢١ بود ٣٢٢ به بعد و داشت به ترتیب می گفت ولی منو نه از طرفیم دو تا ٣٢١ داده بود بم !!!( اینجوری بود: ٣٢١/١، ٣٢١/٢) 

بعد از اینکه شماره های بعد از منو گفت تک و توک شماره های قبل از منو می گفت ! یه ٣٠٣ رو ١٠ بار گفت !!

بعد از اونم باز هم نوبت من نشد و نشد :) من درگیر مارتی و ایدش شدم ... بازم نوبتم نشد .... 

این وسط یه موبایل اپل زنگ زد و از اونجایی که همه موبایلا اپله همه نگاها به موبایل ها  تا بالاخره اصلیه جواب داد و خیال بقیه رو راحت کرد :) .. بازم نوبت من نشد ..

من درگیر شهر مارتی و صندوق پیشنهاداتش شدم:)

بالاخره نوبتم شد قابلمه و ظرف و یه پلاستیک و دستم گرفتم !!  رفتم :)

تو راه بودم زنگ زد گفت دو تا بلیط دارم واسه مفت اباد میای؟ 

من؛ ساعت چند؟ 

-٥ بعد از ظهر

من : پایم:)

تو ترافیک بودم پیام داد : 

کجایی که از دست رفتم:)

من: تو هیچ وقت از دست نمیری!:)

این یه حالت خاصِ طورهِ روزمرگی بود:)

پ.ن: چهار تا دوست دیگه دارم که قضیمو می دونن،  اینکه قراره چی بشه رو می دونن:) ممنون از  هر چهارتاشون که تا الان احوال منو می پرسن و واسشون مهمم :) این خیلی خوبه